به گزارش عصر توریسم ایسنا/كردستانریچ سیاحتگر بریتانیایی در مسافرت خود به سنندج و هنگام بازدید از عمارت خسروآباد آنرا اینگونه توصیف می كند و می گوید: ˮباغ های سنندج همچون باغ های شیراز به این سو آن سو پراكنده اند و من هیچگاه چیزی نظیر خسروآباد در سینه سنندج ندیده ام.
به گزارش عصر توریسم به نقل از ایسنا، عمارت خسروآباد، عمارتی بازمانده از دوران زندیه و تركیبی از هنر معماری ایرانی است كه جلوه خاسی به معماری شهر بخشیده و از زیبایی چشم گیری برخوردارست.
نزدیك عمارت كه می شوی نخستین چیزی كه در نگاه اول خودنمایی می كند حوض بزرگ واقع در جلوی درب عمارت است كه سالیان درازی است مامنی دلنشین برای سیاحت مردم شهر و مكانی برای قول و قرارهای عاشقان دلباخته است.
صدای آبی كه از حوض به پایین دست كوچه سرازیر می شود چنان موسیقی دلنوازی را طنین انداز كرده است كه دل هر عابری را آرام و هر دلباخته ای را به یاد دلبر و هر پیری را به یاد دوران جوانی و گذر عمر می اندازد.
“خسرو آباد” عمارتی است با مساحتی قریب به ۶ هزار متر مربع كه ساختمان اصلی در وسط باغی زیبا و بی نظیر ساخته شده و جلوه ای از معماری ایرانی را به نمایش می گذارد، این عمارت در سال ۱۲۲۳ هجری قمری توسط حاكم سنندج، امان الله خان اردلان در بلوار شبلی ساخته شده كه در نوع خود بسیار زیبا و بی نظیر است.
دل از منظره بیرونی عمارت كنده و از درب ورودی وارد عمارت می شوم و حوض صلیبی شكل وسط حیاط عمارت چنان برای بازدیدكننده ها دلربایی می كند كه نمی توان از كنار این حوض و زیبایی هایش به آسانی عبور كرد.
بدون آنكه قدم از قدم بردارم در گوشه ای از حیاط شكوه و جلال این عمارت را كه زمانی مركز حكومت اردلان ها بخصوص خسرو خان اردلان بوده است به نظاره می نشینم و یاد توصیفی از “مك دونالد كینر” از اعضای كمیسیون دیپلماتیك بریتانیایی كه در سال ۱۸۱۰ میلادی به سنندج سفر كرده و در توصیف عمارت خسروآباد سخن گفته است می افتم، وی می گوید: “والی در كاخی باشكوه سكونت دارد و در آنجا چنان درجه ای از حكومت و شكوه و جلال را برقرار كرده كه نظیر آنرا در هیچ كجای ایران جز دربار ندیده ام.
سرای او همواره برای فراغت بیگانگان گشوده است و همیشه مجموعه ای از اسب های نخبه را نزد خود نگه می دارد و خلاصه اینكه محال است این فرمانده كه در بالای تالارش نشسته، اطرافش را دوستان و منصوبانش گرفته اند را دید و به یاد دربارهای “پرسی و دوگلاس” كشور خودمان نیفتاد.” ذهنم را لحظه ای به خود مشغول می دارد اینكه این خاندان با این شوكت و هیبت زمانی به دربه دری و آوارگی محكوم شدند و با همه شكوت و مكنت خود از جور روزگار در امان نماندند.
تصور اینكه زمانی عروسی حسن جهان خانم تنها دختر فتحعلی شاه با خسروخان اردلان در این عمارت زیبا با چه شكوه و جلالی برگزار شده و چندین ماه به جشن و سرور پرداخته شده و تصور زمانی كه مستوره اردلان با همه جاه و جلال و زیبایی خود روزگاری در این باغ زیبا مست و خرامان راه رفته و چندین خدمه در خدمت او بوده اند دل هر بیننده ای را بیشتر از پیش مجذوب خود می سازد.
از زیبایی های تاریخی حیاط دل كنده به سمت عمارت روانه می شوم؛ عمارت در اصل به خانه بزرگی تلقی می شده كه مخصوص حاكمان و والیان ایرانی بوده است؛ عمارت خسروآباد از چند بخش مختلف تشكیل شده است كه نمای بیرونی عمارت با آجرهای شكیل و گچ بری ها و اُرُسی زیبا تزئین شده است.
در ورودی عمارت به سبك و سیاح دروازه های قلعه حكومتی ساخته شده است كه در نوع خود جالب و كم نظیر است.
بخش اصلی عمارت خسروآباد، یك قصر سلطنتی با ورودی ستون دار كه در غرب عمارت قرار گرفته و در ضلع شرقی، غلام گردش ها و یك ایوان ستون دار مشاهده می شود؛ حمام، اتاق خدمه و درباران، آشپزخانه و اصطبل دیگر قسمت های این عمارت زیبا را شكل می دهند.
یكی یكی پله های عمارت را بالا می روم تا از دیدن دیگر بخش های عمارت بی نصیب نمانم در طبقه سوم عمارت حوضی شبیه به چشمی پر اشك در وسط اتاق های عمارت قرار دارد كه از قنات های كوه آبیدر سرچشمه و بدون پمپاژ تا ارتفاع دو متر و نزدیك به سقف فوران می كند كه در طول فصل تابستان باعث خنك نگه داشتن عمارت می شود.
در عمارت خسرو آباد كتیبه ای وجود دارد كه نام امان الله خان اردلان والی كردستان، فتحعلی شاه قاجار پادشاه وقت و تاریخ ۱۲۲۳ هجری قمری بر روی آن حك شده است.
امروزه این عمارت زیبا و دل فریب میزبان تعداد زیادی از سیاحتگران داخلی و خارجی و مراسم و مناسبات و كنسرتهای موسیقی دانان نام آوازه كُرد است كه جدا از صدمه های ممكنه شادابی و سرزندگی خاصی به این عمارت زیبا بخشیده است.