سیدمحمدصادق ابراهیمیان با اشاره به نگهداری 18 نسخه خطی از کلیات، منتخبات و دیوان اشعار عطار نیشابوری در کتابخانه ملی اظهار داشت: یکی از قدیمی ترین نسخ خطی آثار عطار که نزدیک به دوره زندگی این شخصیت بلندنام ادبیات فارسی است، در کتابخانه ملی نگهداری می شود.
به گزارش عصر توریسم به نقل از روابط عمومی سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران، این لیست نویس نسخ خطی کتابخانه ملی ایران در روز بزرگداشت عطار نیشابوری (۲۵ فروردین) درباره نسخ نفیس به جامانده از عطار نیشابوری در گنجینه کتابخانه ملی اظهار داشت: در گنجینه اداره کل کتاب های خطی و نادر سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران، ۱۸ نسخه خطی از آثار عطار همچون کلیات، منتخبات و دیوان اشعار او نگهداری می شود که ارزش پژوهشی قابل توجهی برای محققین دارد.
لیست نویس نسخه های خطی کتابخانه ملی اشاره کرد: البته در کنار این آثار مستقل، به سلیقه کاتبان و به فراخور احوال و اقتضا در قالب مجموعه هایی چون جُنگ، سفینه و تذکره به آثاری از این شاعر نامی برمی خوریم که در بیش از ۱۷۰ نسخه آمده و در کتابخانه ملی نگهداری می شود.
ابراهیمیان در تشریح تعدادی از مهم ترین نسخ خطی آثار عطار در کتابخانه ملی بیان کرد: یک نسخه خطی از «منطق الطیر»، کتابت به سال ۸۶۷ هجری قمری در کتابخانه ملی نگهداری می شود که دارای تذهیب زیبا بوده و این نسخه خطی با جدول کشی دولایه زر و جوهر آب لاجورد نگاشته شده است.
او افزود: یک نسخه خطی دیگر که شامل کلیات آثار عطار نیشابوری می شود نیز در کتابخانه ملی نگهداری می شود که کتابت آن به سال ۸۴۷ هجری قمری برمی گردد و توسط «محمد ابن حاجی طالب نیشابوری» کتابت شده است. این نسخه به سبب آرایه های زیبایی که دارد، احتمال می رود به سفارش یک شخصیت مهم حکومتی کتابت شده و به صورتی نسخه خطی سلطانی است.
ابراهیمیان به دیگر نسخه خطی کلیات آثار عطار نیشابوری در کتابخانه ملی که کتابت آن به شیوه «متن و حاشیه» و برای دوره تیموری است، اشاره نمود و اظهار داشت: کتابت این نسخه خطی متعلق به سال ۸۶۲ ق. است و شیوه کتاب آرایی آن برگرفته از مکتب هرات است.
او به یکی از قدیمی ترین نسخ خطی آثار عطار نیشابوری که مربوط به قرن هفتم هجری قمری و نزدیک به تاریخ و زمان زندگی عطار بوده اشاره نمود و اظهار داشت: این نسخه بر روی کاغذ اعلای سمرقندی با خط نسخ پخته ای کتابت شده که به سبب افتادگی در شروع و انجام تاریخ دقیق کتابت و نام کاتب مشخص نیست. اما از رسم الخط و نوع کاغذ برمی آید که در همان قرن ۷ ق. نگاشته شده است. این نسخه قبل از این در تملک زنده یاد استاد دکتر صادق کیا بوده است.
