عصر توریسم: اینروزها خبر غرق شدن زیردریایی «تایتان» و مرگ پنج سرنشین آن که با هدف بازدید از بقایای کشتی تایتانیک راهی اعماق دریا شده بودند، در صدر اخبار جهان قرار گرفته است. حال این سوال مطرح می شود گردشگری در زیر آب، که بتازگی هم قربانی گرفته است، چطور به محبوبیت رسید؟
به گزارش عصر توریسم به نقل از بی بی سی، در عصری که خشکی چیزهای زیادی برای کاوش دارد، موج اخیر گردشگری زیر آب به مسافران اجازه می دهد تا به اعماق یکی از ناشناخته های زمین یعنی «اقیانوس» سفر کنند، آن هم در شرایطی که بیش از ۷۰ درصد از سیاره ما را آب پوشانده است.
افتتاح مجموعه ای از محلهای تفریحی همچون اولین هتل زیرآب جهان و بزرگ ترین رستوران زیرآبی جهان در نروژ بطور بیش از پیش مسافران ثروتمند را برای کاوش در دنیای جدید زیر اقیانوس جذب کرده است. حالا که غرق شدن زیردریایی حامل پنج توریست در مرکز توجه قرار گرفته است، شاید زمان آن فرا رسیده باشد که درباره ی محدودیت های این تجربیات خاص بیشتر صحبت نماییم.
گردشگری زیر آب را نمی توان یک اتفاق جدید دانست؛ چونکه «ژاک-ایو کوستو» استفاده عمومی از تجهیزات غواصی را در سال ۱۹۴۲ میلادی شروع کرد و «انجمن حرفه ای مربیان غواصی» (PADI) نیز از سال ۱۹۶۷ میلادی تا حالا ۲۷ میلیون مدرک در سرتاسر جهان صادر کرده است.
برمبنای اطلاعات منتشرشده توسط «Scubanomics»، حدود شش میلیون غواص فعال در سرتاسر جهان وجود دارند، همین طور تعداد بی شماری از افراد در سرتاسر جهان، غواصی در سطح نزدیک به آب را انجام می دهند.
با این وجود، وجود تعدادی از امکانات و تجهیزات ماجراجویی هایی شبیه به غواصی را برای افرادی به ارمغان آورده است که غواص یا شناگرهای ماهری نیستند، یا زمان یا وسیله ای برای کسب گواهینامه غواصی ندارند. تفرجگاه هایی مانند «Seawalker on Green Island» واقع در «دیواره بزرگ مرجانی» به مردم این فرصت را می دهد درحالی که کلاه ایمنی شیشه ای بزرگی بر سر دارند به زیر آب بروند. این گروه از افراد با پوشیدن لباس محافظ، به آرامی تا کف اقیانوس پایین می آیند؛ جایی که بطورکامل به مفهوم واقعی کلمه روی شن ها راه می روند و به لوله هایی متصل می شوند که به آنها اجازه می دهد در زیر آب بطور عادی نفس بکشند.
امروزه همین طور شاهد امکانات تفریحی برای لذت بردن از سواری در زیر دریا هستیم. به این منظور تورهایی وجود دارد که بازدید در امتداد صخره های تعدادی از جالب ترین جزایر و مناطق ساحلی جهان، از هاوایی گرفته تا موریس را ارائه می دهد. این زیردریایی ها از بزرگ ترین زیردریایی ها برای گروههای توریست گرفته تا زیردریایی های خصوصی فوق العاده لوکس همچون «Deepflight» در مالدیو را شامل می شود. این زیردریایی های سازگار با محیط زیست و دارای تهویه مطبوع، با فضایی برای دو نفر به اضافه یک ناخدا تولید شده اند که دارای گنبدهای مخصوص تماشا هستند و تجربه ای منحصر به فرد را فراهم می کنند.
بسیاری براین باورند که این زیردریایی های پرزرق و برق ممکنست آینده‌ی کاوش در زیر آب باشند؛ چونکه در این صورت دیگر به غواصی یا شنا نیازی نیست. البته اغلب این امکانات قیمت بالایی دارند، برای مثال هر زوج برای یک ساعت گشت و گذار با «Deepflight» باید ۱۵۰۰ دلار هزینه کند. «Lovers Deep» یک هتل زیردریایی لوکس در بین صخره های اطراف «سنت لوسیا» با سرآشپز و پیشخدمت خصوصی است که قیمت آن از ۱۵۰۰۰۰ دلار در شب آغاز می شود.
حالا نوبت به «اوشن گیت» (OceanGate)، شرکت تور کاوشی در اعماق دریا می رسد که زیردریایی «تایتان» آن حالا به صدر اخبار جهان تبدیل گشته و تلاش جهانی برای یافتن آن شروع شده است. زمانی که «بی بی سی» در پاییز سال ۲۰۲۲ و در آستانه سفر یکی از زیردریایی های این شرکت به سمت بقایای «تایتانیک» با «استاکتون راش»، مدیرعامل شرکت گفت و گو کرده بود، «راش» گفته بود هدف او این است که اکتشافات در اعماق دریا را از نظر تجاری برای گروه بزرگ تری از مردم امکان پذیر کند و در عین حال کشتی تایتانیک را به عنوان یکی از مهم ترین سوژه های بازدید در زیر دریا معرفی کرده بود، اما باتوجه به اینکه بلیت تماشای مشهورترین لاشه کشتی جهان از نزدیک، ۲۵۰ هزار دلار است، تجربه کردن این بازدید برای خیلی از گردشگران دور از ذهن است.
در این زمینه بخوانید:
زیردریایی بازدیدکنندگان از «تایتانیک» گم شد
میلیاردری که به خاطر «تایتانیک» ناپدید شد
دکتر «هیلی استینتون»، استاد دانشگاه گردشگری و یکی از نویسندگان «Tourism Teacher» بیان کرد: «گردشگری زیر آب بسیار گرانقیمت است. فکر نمی کنم بازاری برای گردشگری زیر آب وجود داشته باشد. معتقدم که این نوع تجربه به افراد ثروتمند و گروه کوچکی از مردم محدود خواهد شد.»
«پاتریشیا رودیلز مارتینز»، یکی از مقام های مسؤول در موسسه «Les Roches» و کسی که برگزارکننده اولین نشست جهانی گردشگری فضا و زیرآب در سال ۲۰۱۹ بود، نظر متفاوتی دارد. «مارتینز» معتقد می باشد همانطور که تقاضا در طول زمان افزوده می شود، هزینه های مربوطه نیز کاهش پیدا می کند و آنرا برای همه مردم بیشتر در دسترس قرار می دهد و این همان اتفاقی است که در اولین هواپیماها، سفرهای دریایی و هتل ها رخ داد.
صرف نظر از اینکه آیا سواری های زیردریایی به یک جریان اصلی تبدیل می شوند یا خیر، خیلی از این تجربیات نوآورانه زیرآب یک مزیت ثانویه مهم دارند و آن هم این است که این نوع تجربیات به مخاطبان جدید در مورد نیاز به مراقبت از اقیانوس آموزش می دهند؛ اقیانوسی که با تهدیداتی مانند رنگ پریدگی مرجان ها به سبب گرمایش جهانی، صید بیش از اندازه و آلودگی دست و پنجه نرم می کند. بگفته راش، این امر به شرکت «اوشن گیت» نیز تعمیم می یابد، که متخصصان ماموریت های آن، هر کدام این شانس را دارند که به عنوان شهروند ـ دانشمند در جریان سفر ۱۲۵ هزار فوتی به اعماق دریا، با جمع آوری تصاویر و ویدئوهایی از تنوع زیستی دریا کمک کنند.
سایر پروژه های زیردریایی نیز با متخصصان حفظ و نگهداری و زیست شناسان دریایی همکاری می کنند تا این تجربه سفری را بعلاوه بر مفرح بودن به یک رویداد آموزشی نیز تبدیل کنند که آگاهی درباره ی تهدیدهای اقیانوس و موجودات آن را بیشتر می کند. مراکز تحقیقاتی، خصوصاً در «دیواره مرجانی بزرگ»، تحقیقات خودرا در مورد مطالبی مانند سفید شدن مرجان ها، اثرات زباله های پلاستیکی و تخریب صخره ها به نمایش می گذارند. این مراکز از بازدیدکنندگان می خواهند که علاوه بر تجربه یک بازدید لذت بخش، معلومات ضروری را نیز کسب کنند.
همین طور باتوجه به موفقیت پارک های مجسمه ای زیر دریا همچون «موزه هنر زیر دریای کانکون در مکزیک» که در سال ۲۰۱۰ به عنوان قسمتی از «اجلاس آب و هوای کانکون» افتتاح شد، اقداماتی برای ترکیب گردشگری زیرآب با گردشگری هنری انجام شده تا نوع جدیدی از مسافران را که فقط به غواصی علاقه ندارند، جذب کنند.
پروژه «مجسمه های زیردریای Ngaro» در «دیواره مرجانی بزرگ»
منبع: عصر توریسم
