برخی کشورها از حضور گردشگران انبوه جلوگیری می کنند و برای ورود توریست به موزه ها، بناهای تاریخی و حتی طبیعت محدودیت های سفت و سختی دارند. دلیل این محدودیت ها چیست؟
به گزارش خبرنگار فرهنگی ایرنا، گردشگری در سالهای قبل راهی نسبتا ساده برای جذب درآمدهای ارزی کشورها محسوب می شد. البته حضور انبوه گردشگران معایب زیادی نیز برای آنها به ارمغان آورد. هنگامی که میزان بازدیدکنندگان یک مقصد گردشگری بیشتر از ظرفیت محیط زیست آن باشد، آثار منفی گردشگری غیرمسئولانه نمایان می شود. اگر گردشگری به همان شیوه سنتی لجام گسیخته در جریان باشد، تهدیدهای بالقوه بسیاری در جهان محیط زیست را هدف می گیرند.
فرسایش خاک، آلودگی فزاینده، دفع زباله در دریا، نابودی زیستگاه های طبیعی، فشار فزاینده بر روی گونه های جانوری در معرض خطر، افزایش لطمه پذیری جنگلها در مقابل آتش سوزی تنها قسمتی از لطمه هاست. بخش دیگر این لطمه ها شامل تعارضات فرهنگی به وجود آمده با جمعیت محلی است.
امروزه بسیاری کشورها به جهت مشاهده برخی آثار در مقاصد پر گردشگری چون نپال، گردشگری سنتی را مخرب ارزیابی کردند. بدین جهت بسیاری دولت ها به این نتیجه رسیده اند که فقدان برنامه ریزی دقیق و صحیح گردشگری می تواند، سبب ازبین رفتن این صنعت شود. بسیاری کشورهای جهان مباحث زیست محیطی را در خط مشی خود مورد توجه قرار داده و بوسیله اقدامات مناسب و روابط صحیح سیاسی، زمینه تحقق اهداف گردشگری را فراهم می کنند.
توسعه پایدار امروزه در زمینه سیاستگذاری، اهمیت بسیار یافته است. انتشار گزارشی در سال ۱۹۸۷ دولت ها را از بحران های زیست محیطی، آگاه کرد. سازمان هایی چون بانک جهانی و بانک توسعه آمریکا به تغییر رویکرد سیاست گذاری های خود پرداخته و بودجه بیشتری را به پروژه های مبتنی بر حفاظت اختصاص دادند و تمام افراد و بخش ها که در سطوح مختلف سیستم توسعه قرار داشتند، به ترویج گردشگری بعنوان صنعتی پایدار اقدام نمودند.
ناصر رضایی رییس پژوهشکده گردشگری پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری در گفت و گو با ایرنا اظهار داشت: در تمام شکل های گردشگری باید به ظرفیت مقصد، برای پذیرش توریست توجه جدی داشت. برای اینکه در صورت حضور انبوه جمعیت اکوسیستم گرفتار لطمه می شود.
وی با اشاره به اینکه کشورهای توسعه یافته برای جلوگیری از گردشگری انبوه سیاست های زیادی را تدوین کردند و بصورت جدی درحال اجرا کردن این سیاست ها هستند، اظهار داشت: حضور جمعیت زیاد در مقاصد گردشگری قابل قبول نیست.
رضایی اظهار داشت: حضور انبوه توریست به جز اینکه زیست بوم آن منطقه را تخریب می کند، سبب بروز تضادهای فرهنگی با فرهنگ محلی نیز می شود؛ اگر تعداد توریست محدود باشد امکان این تضادها کمتر است اما اگر انبوهی از گردشگران وارد مناطق محلی شوند انتقال رفتارهای نامناسب بیشتر می شود.
وی با اشاره به ضرورت گردشگری محدود اظهار داشت: بعنوان مثال علاقه مندان برای ورود به پارک ها و سایت های طبیعی باید از مدت ها قبل رزرو کنند و موظف به رعایت تمام قوانین پارک شوند. با این شیوه از حضور انبوه و توریست غیرمسئول گرفته می شود. همین طور ورود به موزه ها بین المللی و بزرگ نیز با محدودیت تعداد افراد مواجه می باشد.
رئیس پژوهشکده گردشگری اضافه کرد: البته جلوگیری از گردشگری انبوه نباید مختص طبیعت گردی باشد و حتی در گردشگری زیارتی و تاریخی نیز باید به آن توجه کرد.
وی با اشاره به اینکه تا وقتی گردشگری اولویت در ایران قرار نگیرد نمی توان از گردشگری انبوه جلوگیری کرد، اظهار داشت: سازو کارهای جلوگیری از این شکل از گردشگری مشخص است و نتایج آن در دیگر کشورها دیده می َشود؛ یعنی نیازی نیست خودمان مبادرت به تدوین این سیاست ها نماییم. می توانیم از برنامه های کشورهای موفق در این عرصه بهره ببریم. فقط لازم است گردشگری در اولویت سیاست های کشور قرار بگیرد.