عصر توریسم: باستان شناسان به همراه دانشجویان دانشگاه زابل در کاوش آموزشی تپه «پیرزال سیستان»، علاوه بر اشیاء 4300 ساله، بقایای معماری به قدمت حدودی 4500 سال را کشف کردند.
به گزارش عصر توریسم به نقل از ایسنا، تپه‌ی پیرزال در ۶۰ کیلومتری جنوب زابل در استان سیستان و بلوچستان قرار دارد و در سال ۱۳۸۷ در لیست آثار ملی ثبت شده است. این تپه در سال ۱۴۰۲ از جانب دانشگاه زابل برای آموزش دروس عملی دیرینه شناسی به دانشجویان این رشته در دانشکده‌ی هنر و معماری، برای فصل دوم کاوش شد که مهمترین یافته های آن، یک سازه معماری متعلق به دوره‌ی چهارم عصر مفرغ سیستان (حدود ۲۵۰۰ تا ۲۳۰۰ قبل از میلاد) بود، که شامل بقایای ساختمانی یک خانه در لایه‌ی اول این محوطه است.
حسین سرحدی ـ عضو هیأت علمی دانشگاه زابل ـ که سرپرستی دومین فصل کاوش آموزشی دانشگاه زابل در تپه‌ی پیرزال سیستان را به عهده داشت، گاه نگاری محوطه پیرزال را برمبنای یافته های سطحی، به دوره‌ی IV شهر سوخته نسبت داده است، درباره ی جزییات کشف بقایای معماری متعلق به دوره‌ی چهارم عصر مفرغ سیستان (حدود ۲۵۰۰ تا ۲۳۰۰ قبل از میلاد) توضیح داد: این معماری شامل بقایای ساختمانی یک خانه در لایه‌ی اول این محوطه است. این خانه متشکل از تعدادی اتاق در حاشیه جنوبی یک حیاط مرکزی است.
او افزود: جستجوهای اخیر بیان کننده وجود یک کوچه است که احیانا این ساختمان را به ساختمان ها یا خانه های دیگر مرتبط می کرده است. بقایای این کوچه‌ی در ضلع شمالی کارگاه ۳ نشاندهنده‌ی توسعه ی ساخت و ساز در دوره‌ی آخر عصر مفرغ سیستان است.
در این فصل، که کارگاه شماره ۳ به ابعاد ۱۰ در ۱۰ متر کاوش شد، سفال هایی متعلق به حدود ۴۳۰۰ سال پیش، اشیاء گلی شامل پیکرک ها و اشیاء شمارشی نیز کشف شد.
باستان شناسان همین طور اشیائی را در رابطه با مدیریت کالا و نظام داد و ستد محلی کشف کرده اند که استقرار در این مکان را با سایر محوطه های اطراف برقرار می کرد. این کالاهای مبادلاتی به گمان باستان شناسان شامل ظروف سنگی، جانورانی همانند گاو، گوسفند و گندم و سایر ملزومات زندگی در آن دوران بوده است. به نظر آنها، مبادله‌ی اشیاء سنگی همچون پیکَرَک ها و ظروف مرمرین در این تپه از رونق خوبی برخوردار بوده است.
سرحدی درباره ی اهمیت این تپه باستانی اظهار داشت: بنا به یافته های سطحی، بنظر می رسد «پیرزال» یکی از بزرگترین تپه های متعلق به فاز انتهایی عصر مفرغ سیستان است، که تاریخ و کیفیت آن هنوز از مسائل مورد بحث دیرینه شناسی جنوب شرق ایران بشمار می رود.
منبع: عصر توریسم
