سفالگری هنری با قدمت هفت هزار ساله، همچنان بر تمدن بشری تسلط دارد. کمتر کسی امروزه وجود دارد که نام این هنر را بشنود و متوجه پیشینه قدیمی آن در بین تمدن های مختلف نباشد. سال ها در کتاب های تاریخی از هنر سفالگری بعنوان یکی از دستاوردهای تمدن های مختلف مانند بین النهرین یاد شده و همچنان نیز یاد می شود.
یک هنرمند سفالگر در امتداد اهمیت این هنر خصوصاً در منطقه ای مانند کشمیر، عکس ها و توضیحاتی را در اختیار ایسنا قرار داده است، که در ادامه می خوانید.
قبل از این قابل ذکر است، کشمیر منطقه ای در شمال غربی شبه قاره هند است که از ایالت جامو و کشمیر تحت کنترل هند، ایالت گلگت-بلتستان و کشمیر آزاد تحت کنترل پاکستان و منطقه اقصی چین تحت کنترل جمهوری خلق چین تشکیل می شود. این منطقه عمدتا کوهستانی است و رشته کوه قراقروم شامل قله کی۲ دومین نقطه مرتفع کره زمین و چندین قله مرتفع دیگر در آن قرار دارند. کشمیر یکی از حوزه های اصلی نفوذ زبان فارسی بشمار می رود.
در توضیحات این هنرمند کشمیری درباره اهمیت هنر سفالگری در این منطقه آمده است: «سفالگری یک هنر و صنایع باستانی است که با وجود فرهنگ مدرن آشپزخانه برمبنای مواد و تکنولوژی جدید همچنان بر تمدن بشری تسلط دارد.
ریشه های سفال ها را می توان در دوران ماقبل تاریخ جستجو کرد، همانطور که توسط جستجوهای برژاما، موهنجودارو، سند و مکان های مختلف دیگر آشکار شده است. گلدان ها از گل یا گل خاکی تولید شده اند. غذا، گیاهان و جانوران ما نیز از زمین می آیند. هنر سفالگری میراث فرهنگی ماست. افراد زیادی با این هنر در ارتباط هستند و از این طریق امرار معاش می کنند.
گلدان های سفالی حتی هم اکنون در خیلی از بازارها و خانه ها یافت می شوند، البته در تعداد کمتر. خیلی از افراد این حرفه را رها کرده اند برای اینکه در مقایسه با سایر حرفه ها سود کمتری دارد.
«تمبکناره» و «نوت» از آلات موسیقی معروف کشمیری تولید شده توسط سفالگران هستند. کنگری ها، اسباب بازی ها، گلدان های گل و اقلام تزئینی، هابل و حباب کشمیری، گلدان های بخور، گلدان های آب، گلدان های شیر، قلک (بگ ویر) و غیره همچنان مورد تقاضا هستند. گلدان های سفالی و دیگر اشیاء هنری تولید شده از گل رس به طور معمول در مکان های زیارتی هنگام ملاس و دیگر مناسبت های جشن دیده می شود.»
