به گزارش عصر توریسم رئیس هیأت مدیره و مدیرعامل مجمع ملی هنرمندان و صنعتگران صنایع دستی اعتقاد دارد كه برخی آمارهای اعلام شده در حوزه صنایع دستی اشتباه است؛ این در شرایطی است كه برای بهبود شرایط این حوزه باید متناسب با واقعیت ها برنامه ریزی كرد و بخش های دولتی و خصوصی در كنار هم در این حوزه تلاش كتند.
حسین بختیاری، رئیس هیأت مدیره و مدیرعامل مجمع ملی هنرمندان و صنعتگران صنایع دستی در گفتگو با ایسنا درباره وضعیت اقتصاد صنایع دستی، اظهار نمود: آنچه كه امروز در حوزه صنایع دستی با آن مواجه هستیم، نوعی اتلاف وقت است. متأسفانه نتوانسته ایم جایگاه اقتصاد صنایع دستی را در اقتصاد داخلی و خارجی به نحو شایسته باز نماییم و از ظرفیت بزرگ تولید صنایع دستی در كشور بهره مند بشویم.
او با اشاره به اینكه «حتی نتوانسته ایم از فرصت تحریم ها به نفع خودمان بهره ببریم»، تصریح كرد: معتقدم كه تحریم ها می توانند فرصت خوبی برای معرفی صنایع دستی كشورمان به جهان باشد. به هر حال صنایع دستی حوزه ای است كه وابستگی خارجی ندارد و حتی می توان اظهار داشت كه نزدیك به ۹۰ درصد برای تولید صنایع دستی به اقتصاد خارجی وابسته نیستیم. اما متأسفانه نتوانسته ایم از این فرصت به نحو شایسته استفاده نماییم و در این حوزه هم همانند سایر حوزه های اقتصادی برنامه ای مدون و از پیش تعیین شده و به صورت باری به هر جهت پیش می رویم.
بختیاری تصریح كرد: اگر همین الان بنشینیم و برای اقتصاد صنایع دستی برنامه ریزی نماییم، حداقل می توانیم در شش ماهه آینده برنامه كوتاه مدت مدونی را تدوین نماییم كه برای پیشبرد اقتصاد صنایع دستی كشورمان بیشترین بهره برداری را داشته باشد. اما این اتفاق تا امروز نیفتاده است، چون ما دنبال خرد جمعی و شنیدن حرف دیگر نیستیم و سیاست گذاران و متولیان این حوزه كمتر اهل مشورت هستند.
صادرات چمدانی مفهومی ندارد
بختیاری همینطور درباره صادرات چمدانی صنایع دستی كه اخیراً آمار آن از جانب علی اصغر مونسان _ رئیس سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری_ اعلم شد، اظهار نمود: به صورت كلی معتقدم می توان از واردات چمدانی نام برد، ولی از صادرات چمدانی نه. زمانی مناطق آزاد همانند كیش محل ورود محصولات به داخل كشور بودند و مسافران ایرانی كه به این مناطق سفر می كردند، محصولات مورد نظر خویش را خریداری می كردند كه نام این كار واردات چمدانی گذاشته شد.
او با اشاره به این گفته مونسان كه «به ازای هر توریست ۵۰ دلار محاسبه نماییم، ۳۰۰ میلیون دلار هم صادرات چمدانی داشته ایم»، اظهار داشت: اما صادرات چمدانی مفهومی ندارد. زمانی می توانیم از این اصطلاح بعنوان یك محور نام ببریم كه این كار تثبیت شده باشد و نه اینكه صرفاً احتمال بدهیم هر توریست خارجی امكان دارد چند دلار از كشور ما خرید بكند. از كجا می خواهیم محاسبه نماییم كه یك توریست خارجی چه سوغاتی با خود از كشور خارج می كند؟ چطور می خواهیم تشخیص بدهیم كه بر فرض توت خشك می برد یا صنایع دستی؟ اگر چنین باشد حوزه كشاورزی هم می تواند بگوید به علت مشكلات صادرات محصولات كشاورزی، هر توریست خارجی فلان قدر محصول با خودش خارج می كند، ازاین رو ما هم فلان قدر صادرات چمدانی محصولات كشاورزی داریم!
مدیرعامل مجمع ملی هنرمندان و صنعتگران صنایع دستی اضافه كرد: ازاین رو می توان اظهار داشت كه آمار صادرات صنایع دستی غلط و غیرقابل اطمینان است. ما خودمان را گرفتار آمارهای غلط كرده ایم و با بهره برداری های غلط از آن آمارها فكر می نماییم كارها پیش می رود! اگر وضع صادرات ما خوب است، پس چرا شرایط هنرمندان صنایع دستی اینگونه است؟ پس چرا برای بیمه هنرمندان صنایع دستی اینقدر مشكل داریم؟ اگر هنرمندان و تولیدكنندگان صنایع دستی درآمد كافی دارند، پس نگران چی هستند؟
بختیاری با اشاره به اینكه «اگر خودمان را با آمارهای غلط سرگرم نماییم راه به جایی نخواهیم برد»، خاطرنشان كرد: ما باید واقعیت ها را بپذیریم و بر مبنای واقعیت های موجود تصمیم گیری و سیاست گذاری نماییم تا اقتصاد صنایع دستی به درستی پیش برود.
در حوزه صنایع دستی تولید زیاد و پراكنده داریم
مدیرعامل مجمع ملی هنرمندان و صنعتگران صنایع دستی در پاسخ به این پرسش كه آیا زمینه های لازم برای فرهنگ سازی خرید صنایع دستی فراهم گشته است، اظهار نمود: مردم ما به صنایع دستی علاقه مند هستند و به همین خاطر هم ترویج این فرهنگ كار چندان سختی نخواهد بود؛ اما مشروط به اینكه بتوانیم امكانات لازم همانند تولید صنایع دستی كاربردی، بسته بندی خوب، قیمت مناسب و تولید محصولات مخاطب پسند را فراهم نماییم. این موضوعات چالش هایی است كه در حوزه صنایع دستی وجود دارد و برنامه ریزان كلان باید در این زمینه ها برنامه ریزی و مسیر را تعیین كند و به بخش های تولید این مسیر را نشان دهند و آنها را مجاب كنند كه حتماً در این راه حركت كنند.
بختیاری تصریح كرد: در حوزه صنایع دستی تولید بسیار زیاد و پراكنده ای داریم كه بسته بندی آنها مشكل دارد، قیمت های غیرقابل هضم دارند و بعضاً كیفیت لازم را هم ندارند؛ بنابراین هم مردم چندان از محصولات صنایع دستی استقبال نمی كنند. البته امروز نسبت به ۲۰ سال پیش استقبال از صنایع دستی ایران زیاد شده است، اما هنوز كافی نیست. استقبال از صنایع دستی باید متناسب با ۲ میلیون و ۵۰۰ هزار هنرمند ما باشد. این ظرفیت عظیم می تواند برای ۳۰۰ میلیون نفر تولید داشته باشد. به شرط آنكه برای آنها برنامه ریزی شود و مقدمات و زمینه های لازم توسط بخش های دولتی و غیردولتی فراهم گردد. از این جهت روی بخش دولتی تاكید می كنم كه حداقل در ۵۰ سال اخیر تمام امكانات و انحصارات در اختیار این بخش بوده است.
او با تاكید بر ضرورت توجه به بخش های خصوصی در حوزه صنایع دستی، خاطرنشان كرد: اگر قرار به خصوصی سازی بود، باید بخش زیادی از امكانات در اختیار این بخش قرار داده می شد و بخش دولتی بر بخش خصوصی نظارت می كرد. اما حالا كه همه امكانات، اماكن، برنامه ریزی ها و انحصارات در اختیار بخش دولتی است، باید بیشتر به وظیفه اش عمل كند و بخش غیر دولتی را هم به بازی بگیرد.
نگوییم نمایشگاه، بگوییم بازارچه!
بختیاری همینطور در بخش پایانی سخنان خود به سی و یكمین نمایشگاه صنایع دستی كه اخیراً برگزار شده بود، اشاره و اظهار نمود: با وجود هزینه های زیادی كه برای این نمایشگاه شده بود، اما حتی اسم آنرا نمی شد نمایشگاه گذاشت و بیشتر شبیه یك بازارچه بود. سوال این است كه این بازارچه ای كه با این امكانات آماده شده بود، آیا واقعاً در شأن صنایع دستی ایران بود؟
او تصریح كرد: شاید اگر این حرف را بشوند بگویند شما سال دیگر نمایشگاه را برگزار كنید! در حالیكه تا وقتی امكانات در اختیار شماست، ما چطور می توانیم برگزار كنیم؟ اگر بخش های دیگر را هم به كار بگیرید، از ظرفیت ها استفاده كنید و به نظرات دیگران هم گوش كنید آنگاه این امكان فراهم خواهد شد و می توانیم در كنار همخ وضعیت صنایع دستی كشور با بهبود ببخشیم.
